Technologia w zakresie oczyszczania ścieków

1. OCZYSZCZALNIA ŚCIEKÓW NOWOGARD
Mechaniczno – biologiczna oczyszczalnia ścieków w Nowogardzie zlokalizowana  jest w północno – wschodniej części miejscowości przy ulicy Zamkowej. Oczyszczalnia w Nowogardzie o przepustowości 3 400 m³/d, została wybudowana w 1972r. i obejmowała następujące urządzenia technologiczne: ręczną komorę krat, piaskownik, komorę pomiarową, przepompownię ścieków, dwa osadniki Imhoffa, dwa złoża biologiczne, dwa osadniki wtórne, osiem poletek do osuszania osadu i mieszacz labiryntowy. Rozruch technologiczny przeprowadzono w 1974r., natomiast włączenie do eksploatacji nastąpiło w 1975r.

Rozbudowę i modernizację oczyszczalni rozpoczęto w 1993r., a do eksploatacji oddano 1996r. W zmodernizowanym układzie technologicznym wybudowano reaktor biologiczny i zastosowano drugi stopień oczyszczania biologicznego na bazie niskoobciążonego osadu czynnego. Wykonano także dwa nowe osadniki wtórne i piaskownik. Modernizacja dotyczyła również gospodarki osadowej. Zlikwidowane zostało 8 poletek osadowych a na ich miejsce zastosowano odwadnianie mechaniczne, poprzez wybudowanie zagęszczacza osadu i stacji odwadniania osadu.

2. TECHNOLOGIA OCZYSZCZANIA ŚCIEKÓW
Ścieki surowe wpływają do budynku krat, gdzie znajduje się krata mechaniczna na której zatrzymywane są grubsze zanieczyszczenia. Skratki zatrzymane na kracie schodkowej są wstępnie odsączane i podawane mechanicznie do podnośnika hydraulicznego, gdzie następuje ściskanie skratek przez tłok, a następnie rurociągiem tłocznym podawane są do specjalnego pojemnika.

Z budynku krat ścieki skierowane zostają grawitacyjnie do piaskownika. Przepływ ścieków zostaje wyhamowany poprzez zwiększenie przekroju kanału, co w konsekwencji powoduje sedymentację niesionego piasku na dno piaskownika. Urządzenie to zostało dodatkowo wyposażone w ruszt napowietrzający, rozmieszczony wzdłuż kanału oraz wydzieloną strefę do gromadzenia się substancji tłuszczowych. Ścieki pozbawione piasku oraz substancji tłuszczowych dopływają grawitacyjnie do przepompowni ścieków surowych, natomiast piasek za pomocą separatora i pompy zatapialnej usuwany jest cyklicznie w ciągu doby do specjalnie podstawionego pojemnika.

Przed budynkiem przepompowni ścieków surowych znajduje się koryto pomiarowe, gdzie mierzony jest dobowy przepływ ścieków surowych dopływających do oczyszczalni. Z przepompowni ścieki wpływają do osadników Imhoffa (2 osadniki pracujące naprzemiennie), gdzie mineralizowany jest osad wstępny na drodze fermentacji. Obiekty te stanowią podstawowe obiekty służące do mechanicznego oczyszczania ścieków.

Ścieki po oczyszczeniu mechanicznym odprowadzone zostają do reaktora biologicznego, gdzie następuje oczyszczanie ścieków metodą niskoobciążonego osadu czynnego. W skład reaktora biologicznego wchodzą: komora beztlenowa (defosfatacji), komora niedotleniona (denitryfikacji) i dwie komory tlenowe (nitryfikacji). W komorze beztlenowej odbywa się mieszanie ścieków z osadem czynnym, który jest recyrkulowany  z osadników wtórnych dzięki zastosowanej przepompowni recyrkulacyjnej. Z komory beztlenowej ścieki przepływają samoczynnie do komory niedotlenionej, gdzie w dalszym ciągu ściek mieszany jest z recyrkulowany osadem czynnym. Następnie całość przepływa przez szczelinę w dnie reaktora do komory tlenowej, w której następuje wstępne napowietrzanie za pomocą zamontowanego systemu napowietrzającego, który składa się z węży perforowanych zamontowanych na ścianach oraz dnie komory. Proces równorzędny zachodzi w drugiej komorze tlenowej.

Dla zwiększenia efektywności w usuwaniu związków fosforu zastosowano równocześnie z oczyszczaniem biologicznym dozowanie preparatu PIX, który wspomaga strącanie fosforu . Preparat PIX to inaczej  siarczan żelazowy, którego dodanie do ścieków w komorze napowietrzania powoduje m.in. wytrącanie się fosforanów w postaci nierozpuszczalnych związków żelaza, które usuwane są wraz z osadem nadmiernym.

Oczyszczone ścieki wraz z osadem czynnym, korytem przelewowym przepływają do osadników wtórnych. Ściek pozbawiony osadu przelewa się przez przelewy pilaste do kanałów zbiorczych, usytuowanych na zewnątrz zbiorników i dalej do kanału odpływowego. Osad opada na dno zbiorników czyli do lejów osadowych, skąd za pomocą rurociągów przepływa do przepompowni osadu recyrkulowanego lub do przepompowni ścieków surowych.

Powstały osad nadmierny w reaktorze biologicznym (częściowo zmineralizowany), zagęszczany jest w zagęszczaczu, gdzie doprowadzany jest grawitacyjnie. Przefermentowany osad wstępny z osadników Imhoffa oraz zagęszczony osad nadmierny odwadniany jest na prasie.

Technologia w zakresie uzdatniania wody

Miasto Nowogard oraz sąsiednie wsie: Dąbrowa Nowogardzka, Karsk, Stare Otręby, Wojcieszyn oraz Warnkowo zaopatrywane są z dwóch ujęć wód podziemnych: ,,Warnkowo’’ i ,,Wojska Polskiego’’. Stacja Uzdatniania Wody zlokalizowana jest przy ulicy Wojska Polskiego 37 i służy do uzdatniania wody z obu ujęć. System wodociągowy wspomaga zbiornik wieżowy , zlokalizowany przy ulicy Mickiewicza.

1. Ujęcie "Warnkowo"
Ujęcie składa się z trzech studni głębinowych o numerach: II bis, III i IV, zlokalizowane jest w północno-zachodniej części Nowogardu przy ul. Kościuszki. Ujęcie leży w odległości ok. 1200 m od centrum miasta. Rejon ujęcia charakteryzuje się wyjątkowo urozmaiconym układem warstw, czyli zauważalna jest zmienność w wykształceniu litologicznym i granulometrycznym. Od powierzchni terenu zalegają gliny morenowe piaszczyste, osady piaszczyste lub torfy i gleby torfowe w obniżeniu rzeki Dobrzycy.

2. Ujęcie "Wojska Polskiego"
Ujęcie zlokalizowane jest w zachodniej części Nowogardu, na północ od jeziora Nowogardzkiego, przy ul. Wojska Polskiego. Ujęcie składa się z pięciu studni głębinowych. Na ogrodzonym terenie ujęcia znajduje się oprócz studni stacja uzdatniania wody, zbiornik kontaktowy wody surowej, zbiorniki wody uzdatnionej, odstojnik wód popłucznych, stacja transformatorowa i budynek techniczny.

3. Technologia uzdatniania wody
Woda surowa z 9 studni głębinowych pracujących zespołowo (5 ujęcie Wojska Polskiego i 4 Warnkowo) jest tłoczona pompami głębinowymi do stacji wodociągowej. Pracą studni steruje komputer, który w odpowiedni sposób dobiera pompy tak, aby studnie były eksploatowane jednakowo.

Do wody surowej dodawana jest, za pomocą inżektora woda silnie napowietrzona. Po napowietrzeniu woda surowa wpływa do zbiornika kontaktowego, gdzie następuje reakcja utlenienia związków żelaza i manganu. Gdy zbiornik jest pełny czujnik poziomu maksymalnego wyłącza pompy głębinowe, a ubytek wody poniżej poziomu minimalnego załącza pompy.

Zamontowane pompy do drugiego stopnia pompowania pobierają wodę ze zbiornika kontaktowego i tłoczą ją do pracujących równolegle filtrów ciśnieniowych. Filtry te służą nie tylko do fizycznego zatrzymywania zawiesin powstałych podczas utleniania zanieczyszczeń wody surowej. Również procesy powierzchniowe między wypełnieniem filtrów, a nadal rozpuszczonymi zanieczyszczeniami powodują ich osadzanie  na filtrze. Dzięki temu możliwa jest poprawa takich parametrów jak: barwa, mętność i zapach. Istnieje także możliwość dozowania chemicznego utleniacza (KMnO₄) do wody na wlocie do filtrów. Każdy zespół filtrów posiada oddzielny dozownik o których uruchomieniu decydują uzyskiwane analizy wody uzdatnionej.

Woda uzdatniona wpływa do jednego z dwóch zbiorników magazynujących usytuowanych obok stacji wodociągowej. W przypadkach uzasadnionych istnieje możliwość dezynfekowania wody podchlorynem sodu (NaOCl), przez uruchomienie dozownika, który tłoczy czynnik do rurociągu zbiorczego – po filtrach ciśnieniowych, a przed zbiornikami magazynowymi. Woda uzdatniona tłoczona jest do sieci wodociągowej oraz w kierunku inżektora za pomocą zestawu hydroforowego (pomp sieciowych).

W celu utrzymania właściwej jakości wody i wydajności stacji wodociągowej, prowadzone są okresowe płukania filtrów. Raz na dobę płukane są dwa zestawy filtrów ciśnieniowych. Płukanie sterowane jest komputerowo i odbywa się w nocy w godzinach 1⁰⁰ - 2⁰⁰. Wody popłuczne odprowadzane są do odstojników wód popłucznych, a następnie do kanalizacji miejskiej.